ទីផ្សារហរិញ្ញវត្ថុ និងឧបករណ៍ហរិញ្ញវត្ថុ (Financial Market and Financial Instruments)
ទីផ្សារហរិញ្ញវត្ថុ និងឧបករណ៍ហរិញ្ញវត្ថុ (Financial Market and Financial Instruments)
ផ្អែកតាមអត្រាកំណើនសេដ្ឋកិច្ចដ៏គួរអោយកត់សំគាល់ក្នុងរយៈកាលបីឆ្នាំចុងក្រោយនេះគឺ ១១,៤ ភាគរយ ក្នុងមួយឆ្នាំ កម្ពុជាបានបង្ហាញអោយពិភពលោកឃើញនូវការគ្រប់គ្រងស្ថានភាពម៉ាក្រូសេដ្ឋកិច្ចប្រកបដោយចេរភាព។ បើទោះបីជាអត្រាកំណើនសេដ្ឋកិច្ចនេះ គឺជាអត្រាមួយដែលប្រសើរបំផុតបើប្រៀបធៀបទៅនឹងប្រទេសជិតខាងនៅ ក្នុងតំបន់ក៏ដោយ ក៏សេដ្ឋកិច្ចវិទូរភាគច្រើនបានសន្និដ្ឋានថា កម្ពុជានឹងទទួលបានកំណើនសេដ្ឋកិច្ចប្រសើរជាងនេះទៅ ទៀតនៅពេលដែលកម្ពុជាបើកអោយដំណើរការនូវទីផ្សារមូលបត្រ័របស់ខ្លួននៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៩។ ពីព្រោះថាទីផ្សារ មូលបត្រ័នេះនឹងជួយអោយកម្ពុជាអាចគៀងគងនូវមូលធនទំនេរពីមជ្ឈដ្ឋានសាធារណជនជាពិសេសនៅក្នុងស្រុក ដែល កំពុងតែនៅរប៉ាត់រប៉ាយដាក់នៅកន្លែងតែមួយ ដើម្បីផ្ដល់ជាឱកាសដល់ការវិនិយោគធំៗ ទាំងក្នុងវិស័យសាធារណៈ និង ឯកជន។
តើអ្វីទៅជាជាទីផ្សារហរិញ្ញវត្ថុ? តើវាមានតួនាទី និងអត្ថប្រយោជន៍អ្វីខ្លះដល់ការអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ច?
ទីផ្សារ ហិរញ្ញវត្ថុគឺជាកន្លែងដែលធ្វើការដោះដូរនូវឧបករណ៍ហរិញ្ញវត្ថុ។ លោកអ្នកប្រហែលជាធ្លាប់លឺឈ្មោះ New York Stock Exchange វាគឺជាឈ្មោះទីផ្សារហិរញ្ញវត្ថុដ៏ល្បឺឈ្មោះមួយនៅលើពិភពលោក។ ទីផ្សារហិរញ្ញវត្ថុបានដើរតួនាទីយ៉ាង សំខាន់ក្នុងការជួយសំរួលដល់ការប្រមែប្រមូលនូវធនធានហិរញ្ញវត្ថុដែលនៅទំនេរនៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រជាជាតិមួយ ដើម្បីធ្វើហរិញ្ញប្រទានដល់ការវិនិយោគផ្សេងៗទាំងក្នុងវិស័យសាធារណៈ និងឯកជន។ បើនិយាយដោយងាយស្រួស យល់នោះគឺវាជួយសំរួលដល់ការធ្វើលំហូរមូលធនពីអ្នកផ្ដល់កំច្ចីទៅអ្នកមានតំរូវការកំច្ចី។ ដោយសារតែវាបានបង្កើន នូវយន្ដការនេះហើយ ទើបប្រជាជាតិមួយដែលទីផ្សារហិរញ្ញវត្ថុដំណើរទៅបានល្អ នឹងជួយអោយជំរុញអោយគ្រឿង ចក្រសេដ្ឋកិច្ចដំណើរការទៅរលូនដែលនឹងធ្វើអោយសេដ្ឋកិច្ចមានការអភិវឌ្ឍន៍។ សំរាប់ប្រទេសកម្ពុជាផលិតផលក្នុង ស្រុក (Gross Domestic Product) នឹងមានការកើនឡើងដល់ ២៤,៣ ពាន់លានដុល្លារនៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៦ ប្រសិនបើ ទីផ្សារមូលបត្រ័របស់កម្ពុជាដំណើរការបានទៅរលូន ព្រោះទីផ្សារនេះនឹងមានមូលធនរហូតដល់ទៅ ១២ ពាន់លាន ដុល្លារ នេះបើយោងទៅតាមការបង្ហាញរបស់អ្នកជំនាញការទីផ្សារមូលបត្រ័នៃវិទ្យាស្ថានទីផ្សារភាគហ៊ុនកូរ៉េខាងត្បូង គឺលោក Eom Kyong Shik។
វាប្រៀបបានដូចទៅនឹងទីផ្សារលក់ទំនិញធម្មតាមួយដែរ។ ទីផ្សារហិរញ្ញវត្ថុវានឹងគ្មានន័យ និងអត្ថប្រយោជន៍ អ្វីសោះប្រសិនបើគ្មានឧបករណ៍ហិរញ្ញវត្ថុត្រូវគេបានដាក់អោយមានការដោះដូរ។ តើអ្វីទៅជាឧបករណ៍ហិរញ្ញវត្ថុ? វាគឺ មូលបត្រ័ដែលមានទំរង់ជាវិញ្ញាបនបត្រសំរាប់បញ្ជាក់អំពីកម្មសិទ្ធិនៃការកាន់កាប់ដូចជាទៅសញ្ញាបត្រ័ (bond) និង បត្រ័ភាគហ៊ុន (stock)។ ដោយការកាន់កាប់នូវឧបករណ៍ហិរញ្ញវត្ថុទាំងនេះ ម្ចាស់ឧបករណ៍ហិរញ្ញវត្ថុនឹងទទួលបាន មកវិញនូវភាគលាភ (dividend) ឬ ក៏ការប្រាក់ (interest) លើមូលធនដែលគេបានវិនិយោគលើឧបករណ៍ហិរញ្ញវត្ថុ ទាំងនោះ។
តើអ្វីទៅជាបត្រ័ភាគហ៊ុន? តើវាដំណើរការដោយរបៀបណា?
តើលោកអ្នកធ្លាប់ស្រមៃគិតចង់ប្រកបអាជីវ កម្មមួយដោយខ្លួនឯង ដោយមិនចាំបាច់មានវត្ដមាន និងចំណាយពេលនៅក្នុងការិយាល័យ? លោកអ្នកប្រហែលជា ស្រមៃគិតថា វាមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេប្រសិនបើជាអ្នកគ្រាន់តែអង្គុយលេងៗ ដោយមិនចាំបាច់ចំណាយពេល និង កំលាំងធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនរបស់អ្នក ហើយអាជីវកម្មរបស់អ្នកមានការអភិវឌ្ឍន៍ រួចអ្នកគ្រាន់តែអង្គុយចាំទទួលភាគ លាភ។ នេះប្រហែលគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលបុគ្គលភាគច្រើនគិតថាវាគឺជាការស្រមើស្រមៃឆ្កួត លីលា។ អ្នកទាំងនោះអាចនឹងគិតខុស នៅពេលដែលយើងគិតដល់ការវិនិយោគលើបត្រ័ភាគហ៊ុន ពីព្រោះថានៅពេល ដែលបុគ្គលមួយរូបកាន់កាប់នូវសន្លឹកបត្រ័ភាគហ៊ុនរបស់ក្រុមហ៊ុនមួយ មានន័យថាបុគ្គលរូបនោះនឹងក្លាយខ្លួនជាម្ចាស់ មួយ (shareholder) រូបរបស់ក្រុមហ៊ុននោះដែរ។ ដោយការកាន់កាប់សន្លឹកបត្រ័ភាគហ៊ុន យើងមានសិទ្ធិក្នុងការទាម ទារ និងទទួលបាននូវភាគលាភនៅពេលក្រុមហ៊ុននោះទទួលបានប្រាក់ចំណេញ។ ភាគលាភតិច ឬច្រើន គឺអាស្រ័យ ទៅលើចំណែកភាគហ៊ុនដែលអ្នកកាន់កាប់ ហើយនៅពេលដែលអ្នកកាន់កាប់ភាគ ហ៊ុនរបស់ក្រុមហ៊ុននោះកាន់តែច្រើន ភាពជាម្ចាស់របស់អ្នកនឹងកាន់តែធំទៅៗ។
តើអ្វីទៅជាសញ្ញាបត្រ័ ហើយយើងនឹងទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍អ្វីខ្លះនៅពេលដែលយើងវិនិយោគលើវា?
តើ អ្នកធ្លាប់ខ្ចីប្រាក់ ឬរបស់របររបស់គេដែរឬទេ? ខ្ញុំគិតថាក្នុងមួយជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ប្រហែលជាចៀសមិនផុតពី បញ្ហានេះទេ។ វាដូចតែគ្នានោះទេ ក្រុមហ៊ុន ឬរដ្ឋាភិបាលក៏ដូច្នេះដែរ។ នៅពេលដែលក្រុមហ៊ុនមួយចង់ពង្រីកនូវអាជីវ កម្ម ឬចំណែកទីផ្សាររបស់ខ្លួន គេប្រាកដជាត្រូវការមូលធន។ ដូចគ្នាដែរ នៅពេលណាដែលរដ្ឋាភិបាលចង់ធ្វើការ ស្ថាបនាឡើងវិញនូវហេដ្ឋារចនាសម្ពន្ធ័របស់ប្រទេសឡើងវិញតួយ៉ាងដូចជាផ្លូវថ្នល់ ឬមន្ទីរពេទ្យ គឺចាំបាច់ត្រូវមានមូល ធនដូចគ្នានឹងក្រុមហ៊ុនដែរ។ មានពេលខ្លះ រដ្ឋាភិបាល ឬក៏ក្រុមហ៊ុនអាចនឹងខ្វះនូវមូលធនដើម្បីធ្វើហិរញ្ញប្បទាននូវ គំរោងទាំងនោះ ដូចនេះហើយដើម្បីទទួលបាននូវធនធានដែលត្រូវការ រដ្ឋាភិបាល ឬក្រុមហ៊ុនមានតែធ្វើការគៀងគង មូលធនពីមជ្ឈដ្ឋានសាធារណជន។ ពេលនោះអ្នកដែលមានធនធាននៅទំនេរនឹងផ្ដល់នូវកំច្ចីដល់រដ្ឋាភិបាល ឬក្រុមហ៊ុន ដែលត្រូវការធនធាននោះ ដោយការទិញសញ្ញាបត្រ័ទៅតាមតំលៃដំបូង (face value) របស់សញ្ញាបត្រ័។ យើងត្រូវដឹង ថាគ្មាននរណាម្នាក់ផ្ដល់កំច្ចីអោយគេដោយគ្មានរំពឹងអ្វីនោះទេ។ ដូចនេះ ដើម្បីជាការតបស្នង រដ្ឋាភិបាល ឬក្រុមហ៊ុន ដែលជាអ្នកបោះផ្សាយសញ្ញាបត្រ័ (issuer of bond) ត្រូវបង់ការប្រាក់ (coupon) ដល់អ្នកដែលផ្ដល់កំច្ចីទាំងឡាយ នោះទៅតាមកាលបរិច្ឆេទកំណត់រហូតដល់ចប់អាយុកាល (maturity date) របស់សញ្ញាបត្រ័។ ឧទាហរណ៍ អ្នកទិញ សញ្ញាបត្រ័ក្នុងតំលៃ ១០០ ដុល្លារ ដោយអ្នកបោះផ្សាយសញ្ញាបត្រ័សន្យាផ្ដល់អត្រាការប្រាក់ ៨ ភាគរយក្នុងមួយឆ្នាំ ក្នុងរយៈពេលកំណត់រហូតដល់ចប់អាយុកាល ១០ ឆ្នាំ។ ដូចនេះ ក្នុងរយៈពេល ១០ ឆ្នាំ ជារៀងរាល់ឆ្នាំអ្នកនឹងទទួល បានការប្រាក់ចំនួន ៨ ដុល្លារ (១០០ ដុល្លារ គុណនឹង ៨ ភាគរយ) ហើយនៅពេលដែលសញ្ញាបត្រ័ចប់អាយុកាល អ្នក នឹងទទួលបានប្រាក់ដើម ១០០ ដុល្លារវិញ។
តើសញ្ញាបត្រ័ និងបត្រ័ភាគហ៊ុនខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?
បើនិយាយជាសំរាយ សញ្ញាបត្រ័គឺជាបំណុល រីឯបត្រ័ ភាគហ៊ុនគឺជាទ្រពម្ចាស់។ ដោយការទិញសញ្ញាបត្រ័ អ្នកនឹងក្លាយជាម្ចាស់បំណុល (bondholder/creditor) មួយរូប របស់រដ្ឋាភិបាល ឬក្រុមហ៊ុន។ ហើយនៅពេលដែលអ្នកទិញបត្រ័ភាគហ៊ុន អ្នកនឹងក្លាយជាម្ចាស់ហ៊ុន (shareholder) មួយរូបរបស់ក្រុមហ៊ុន នោះ។ ក្នុងករណីដែលក្រុមហ៊ុននោះក្សយ័ធន ម្ចាស់បំណុលនឹងទទួលបានសិទ្ធិក្នុងការទាមទារ ឬ រឹបអូសទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់ក្រុមហ៊ុនមុនម្ចាស់ហ៊ុន។
(ដកស្រង់ចេញពីអត្ថបទរបស់ investopedia.com និងទស្សនាវដ្ដីសេដ្ឋកិច្ចថ្ងៃនេះលេខ ៧)
i’m very interested with financial market and financial product
1.how to buy bond ?
2. how many of risk requries compensation?
3. how to recorde to journal when company get the forgine current unit for investment ?
Financial growh